Ιορδανία: Άνοιξε "Πέτρα" να διαβώ!!!
Με ξύπνησε πολύ ευγενικά η Άλις (η Αγγλίδα συνεπιβάτης μου) καθώς ετοιμαζόμασταν για προσγείωση στο Διεθνές αεροδρόμιο Queen Alia του Αμμάν (τιμής ένεκεν σε μια από τις τέσσερις γυναίκες του βασιλιά Χουσείν που σκοτώθηκε όταν το ελικόπτερο στο οποίο επέβαινε έπεσε) που βρίσκεται 32 χλμ. νότια του Αμμάν.
Πατήσαμε Ιορδανικό έδαφος την ώρα που ο ήλιος ετοιμαζόταν να δύσει και έδινε μοναδικές αποχρώσεις στην έρημο κάνοντάς την να φαίνεται σαν μια μεγάλη απέραντη θάλασσα.
Η ώρα ήταν περίπου 7 παρά το απόγευμα και παρόλο που η Ιορδανία έχει την ίδια ώρα με εμάς εκεί νυχτώνει πολύ νωρίτερα. Στις 7:30 είχε ήδη αρχίσει και έπεφτε σκοτάδι.
Καθώς περιμέναμε να περάσουμε από τον έλεγχο των διαβατηρίων και να πάρουμε τις βαλίτσες μας κάναμε σχέδια να πεταχτούμε για μια βόλτα στην πόλη του Αμμάν.
Μείναμε όμως στα σχέδια καθώς οι Ιορδανοί είχαν άλλη γνώμη και άλλους ρυθμούς φυσικά!
Μέχρι να συμπληρώσουμε τα έγγραφα εισόδου στην χώρα, να μας τσεκάρουν, να μας δώσουν τα εισιτήρια για την επόμενη ημέρα (είπαμε το Αμμάν ήταν ενδιάμεσος σταθμός), να πάρουμε τις βαλίτσες μας, να περάσουμε από έλεγχο, να έρθει το πούλμαν της Royal Jordanian να μας μεταφέρει από το αεροδρόμιο στο ξενοδοχείο που χρησιμοποιεί η αεροπορική εταιρεία προκειμένου να κοιμίζει τους επιβάτες της, να ξαναπεράσουμε από έλεγχο, να μας δώσουν δωμάτια και να κάνουμε το πρόγραμμα της επόμενης ημέρας η ώρα είχε πάει σχεδόν 9:30, οι περισσότεροι ήταν πτώμα στην κούραση και το μόνο που ήθελαν ήταν να βάλουν κάτι στο στόμα τους και να ξεκουραστούν.
Αφού οι άλλοι οπισθοχώρησαν ούτε σκέψη για νυχτερινή βόλτα στο Αμμάν καθώς δεν είμαι και τόσο έμπειρη ταξιδιώτισσα ώστε να μην φοβάμαι να τριγυρνώ σε μια μουσουλμανική πόλη μόνη μου βραδιάτικα.
Πήρα το κλειδί μου και έσυρα τη βαλίτσα μου μέχρι το ασανσέρ ενώ με τη φαντασία μου έφτιαχνα εικόνες του βραδινού Αμμάν φέρνοντας στη μνήμη μου το βιβλίο που διάβαζα πέρσι την ίδια περίπου εποχή.
Το πρώτο πράγμα που έκανα μπαίνοντας στο δωμάτιο του ξενοδοχείου ήταν να ψάξω για πρίζα γιατί η μπαταρία του κινητού μου είχε εξαντληθεί!
Αλλά οι πρίζες στο ξενοδοχείο πρέπει να ήταν είδος πολυτελείας γιατί δεν υπήρχε ούτε μια ελεύθερη! Τελικά έβγαλα ένα πορτατίφ και έβαλα το κινητό μου μην έχοντας ιδέα αν έχουμε την ίδια τάση ρεύματος. Πάντως το κινητό μου φόρτισε κανονικά και συνέχισε να λειτουργεί το ίδιο καλά με πριν.
Μετά το ντουζάκι μήπως και εξαφανιστεί η κούραση του ταξιδιού πήγα να βρω τους υπόλοιπους στο εστιατόριο που σερβίρονταν το δείπνο.
Δεν μπορώ να πω ότι πείναγα πολύ και ευτυχώς δηλαδή γιατί εκτός από τα φαγητά που δεν διεκδικούσαν βραβείο γεύσης και ο χώρος δεν διεκδικούσε με τίποτα βραβείο καθαριότητας!
Κάποιοι το χαρακτήρισαν πανβρώμικο εγώ θα πω απλά ότι μάλλον στο συγκεκριμένο ξενοδοχείο δεν είχαν υψηλά στάνταρ καθαριότητας!
Τελικά πήρα ρυζάκι κατάλευκο, μοσχαράκι σκληρό (που τα δόντια μου δεν ήταν καλά ακονισμένα για να το κόψουν) με σαλτσούλα και αραβικές πιτούλες (θεϊκές οι πιτούλες!) και άρχισα να τρώω ότι μπορώ την ώρα που οι συνδαιτυμόνες μου στο τραπέζι παρακολουθούσαν το ρεσιτάλ καθαρισμού των τραπεζιών στην αίθουσα που δινόταν από έναν Ιορδανό σερβιτόρο.
Τα σχόλια έκπληξης και δυσαρέσκειας που ακολουθούσαν κάθε κίνηση του σερβιτόρου μου υποδήλωναν ότι διαφωνούσαν με τον τρόπο που καθάριζε το τραπέζι ο καημένος και βαριεστημένος άραβας.
Τελικά, αφού οι συνδαιτυμόνες μου δεν άντεχαν άλλο το θέαμα αποχωρίσαμε από το εστιατόριο και κατευθυνθήκαμε προς το καφέ του ξενοδοχείου για να πάρουμε εμφιαλωμένο νεράκι του ενός ευρώ και να παρατείνουμε τη διαδικασία γνωριμίας μεταξύ μας!
Να σημειώσω ότι οι Ιορδανοί είναι πολύ εξοικειωμένοι με το ευρώ. Η αναλογία των δύο νομισμάτων είναι περίπου 1 ευρώ= 1 δηνάριο και αυτό κάνει τις συναλλαγές ευκολότερες. Αν δεν έχεις προνοήσει να κάνεις δηνάρια δεν αντιμετωπίζεις πρόβλημα σε ότι θελήσεις να αγοράσεις. Μπορείς να πληρώσεις σε ευρώ και αν πρέπει να πάρεις ρέστα θα στα δώσουν είτε σε δηνάρια είτε σε ευρώ αν το μέρος που θα γίνει η συναλλαγή είναι πολύ τουριστικό.
Το καφέ- αίθουσα υποδοχής του ξενοδοχείου το οποίο μας φιλοξένησε για την επόμενη μία ώρα και κάτι δεν είχε άλλο κόσμο εκτός από εμάς και τους δύο άραβες σερβιτόρους. Ενώ λίγο νωρίτερα στο εστιατόριο υπήρχε αρκετός κόσμος τώρα δεν κυκλοφορούσε ψυχή. Μάλλον ήταν όλοι κουρασμένοι και πήγαν για ύπνο νωρίς. Και εμείς ήμασταν κουρασμένοι γι' αυτό λίγο πριν τα μεσάνυχτα αποφασίσαμε να αποσυρθούμε στα δωμάτιά μας.
Την επόμενη το πρόγραμμα περιείχε προαιρετική εκδρομή στην αρχαία πολιτεία της Πέτρας και έπρεπε να ξυπνήσουμε νωρίς.
01.08.2008: Πέτρα
Και όταν λέω νωρίς εννοώ στρατιωτικό ξύπνημα! Στις 6 ακριβώς, λοιπόν,
το τηλέφωνο άρχισε να χτυπάει μανιασμένα πριν το ξυπνητήρι μου! Το
σήκωσα και άκουσα έναν άραβα να μου λέει κάτι που δεν κατάλαβα αλλά
φαντάστηκα ότι ήταν να ξυπνήσω και έτσι του είπα ένα OK και το έκλεισα
για να συνεχίσω τον ύπνο μου για κανά μισάωρο ακόμα καθώς δεν είχα καμιά
όρεξη να κατέβω για πρωϊνό από τα άγρια χαράματα.
Λίγα λεπτά πριν τις 7 κατάφερα και ήμουν πανέτοιμη για την εκδρομή μας. Συνάντησα τους υπόλοιπους συγκεντρωμένους μπροστά από τη ρεσεψιόν και αφού τους καλημέρισα μείναμε να περιμένουμε το λεωφορείο που θα μας οδηγούσε στο καμάρι της Ιορδανίας, την Πέτρα.
Ο τοπικός ξεναγός μας, ο Μωχάμεντ, ένας όμορφος Ιορδανός άνω των 50, είχε κάνει σπουδές διαρκείας στο πανεπιστήμιο Αθηνών και στα μπουζούκια της τότε νυχτερινής Αθήνας -όπως μας ενημέρωσε ο ίδιος- και μιλούσε πολύ καλά ελληνικά. Αποφάσισε, λοιπόν, να εκμεταλλευτεί τις γνώσεις του και να βγάζει τα προς το ζην και το ευζήν απασχολούμενος στο χώρο του τουρισμού με ειδικότητα στα ελληνικά γκρουπ. Δεν ήταν σπουδαίος ξεναγός αλλά έκανε φιλότιμες προσπάθειες.
Ο Μωχάμεντ όσο ήμασταν στο λεωφορείο είχε πάρει ζεστά τη δουλειά του και μας έλεγε αρκετά πράγματα και για τη σύγχρονη ζωή των Ιορδανών και για το παρελθόν τους. Η Ιορδανία, λοιπόν, είναι μια χώρα περίπου 5500000 κατοίκων που αποτελείται κυρίως από άραβες και παλαιστίνιους που στην πλειοψηφία τους είναι μουσουλμάνοι στο θρήσκευμα. Το πολίτευμά της είναι συνταγματική μοναρχία. Βασιλιάς είναι ο Αμπντάλα ΙΙ, γιος του βασιλιά Hussein, και βασίλισσα η κουκλάρα Ράνια.
Μας μίλησε για τη στροφή που θέλει να κάνει η χώρα του στον τομέα των υπηρεσιών καθώς η γεωργία και η βιομηχανία δεν είναι αξιόλογη και δεν μπορούν να προσφέρουν την απαραίτητη οικονομική ευημερία στους κατοίκους της. Εξάλλου τόσο η γεωργία που βασίζεται κυρίως στην παραγωγή δημητριακών, όσπριων, εσπεριδοειδών, χουρμάδων και λαχανικών όσο και η κτηνοτροφία που περιλαμβάνει κυρίως εκτροφή αιγοπροβάτων, βοδιών και καμηλών στις στέπες με νομάδικο τρόπο ίσα ίσα καταφέρνουν να καλύψουν τις βασικές διατροφικές ανάγκες των Ιορδανών.
Έχουν στραφεί κυρίως στον τομέα της εκπαίδευσης και του τουρισμού. Μας λέει με περηφάνια ότι έχουν χτιστεί πολλά πανεπιστήμια και προσπαθούν να προσελκύσουν φοιτητές από όλη τη Μέση Ανατολή και μας μιλάει για το άνοιγμα στον τουρισμό με ναυαρχίδα την Πέτρα και τη Νεκρά θάλασσα.
Μας επισημαίνει, βέβαια, και το πλούσιο αλλά ανεκμετάλλευτο ορυκτό πλούτο της Νεκράς θάλασσας αλλά στο άκουσμα Νεκρά θάλασσα άρχισα να ονειρεύομαι λασπόλουτρα οπότε έχασα το υπόλοιπο μέρος των λεγόμενών του.
Θυμάμαι όμως τη συζήτηση περί τρένων όταν αρχίσαμε να βλέπουμε σιδηροδρομικές γραμμές και έτσι είναι ευκαιρία να αναφέρω ότι επιβατικά τρένα σχεδόν δεν υπάρχουν στην Ιορδανία παρά μόνο εμπορικά. Για την ακρίβεια το μόνο επιβατικό τρένο είναι αυτό που ενώνει το Αμμάν με τη Δαμασκό της Συρίας (ουσιαστικά εμπορικό είναι αλλά παίρνει και επιβάτες) και άλλη μία αποκλειστικά εμπορική γραμμή που ενώνει την πρωτεύουσα της Ιορδανίας το Αμμάν με το μοναδικό λιμάνι της χώρας την Άκαμπα.
Λίγα λεπτά πριν τις 7 κατάφερα και ήμουν πανέτοιμη για την εκδρομή μας. Συνάντησα τους υπόλοιπους συγκεντρωμένους μπροστά από τη ρεσεψιόν και αφού τους καλημέρισα μείναμε να περιμένουμε το λεωφορείο που θα μας οδηγούσε στο καμάρι της Ιορδανίας, την Πέτρα.
Ο τοπικός ξεναγός μας, ο Μωχάμεντ, ένας όμορφος Ιορδανός άνω των 50, είχε κάνει σπουδές διαρκείας στο πανεπιστήμιο Αθηνών και στα μπουζούκια της τότε νυχτερινής Αθήνας -όπως μας ενημέρωσε ο ίδιος- και μιλούσε πολύ καλά ελληνικά. Αποφάσισε, λοιπόν, να εκμεταλλευτεί τις γνώσεις του και να βγάζει τα προς το ζην και το ευζήν απασχολούμενος στο χώρο του τουρισμού με ειδικότητα στα ελληνικά γκρουπ. Δεν ήταν σπουδαίος ξεναγός αλλά έκανε φιλότιμες προσπάθειες.
Ο Μωχάμεντ όσο ήμασταν στο λεωφορείο είχε πάρει ζεστά τη δουλειά του και μας έλεγε αρκετά πράγματα και για τη σύγχρονη ζωή των Ιορδανών και για το παρελθόν τους. Η Ιορδανία, λοιπόν, είναι μια χώρα περίπου 5500000 κατοίκων που αποτελείται κυρίως από άραβες και παλαιστίνιους που στην πλειοψηφία τους είναι μουσουλμάνοι στο θρήσκευμα. Το πολίτευμά της είναι συνταγματική μοναρχία. Βασιλιάς είναι ο Αμπντάλα ΙΙ, γιος του βασιλιά Hussein, και βασίλισσα η κουκλάρα Ράνια.
Μας μίλησε για τη στροφή που θέλει να κάνει η χώρα του στον τομέα των υπηρεσιών καθώς η γεωργία και η βιομηχανία δεν είναι αξιόλογη και δεν μπορούν να προσφέρουν την απαραίτητη οικονομική ευημερία στους κατοίκους της. Εξάλλου τόσο η γεωργία που βασίζεται κυρίως στην παραγωγή δημητριακών, όσπριων, εσπεριδοειδών, χουρμάδων και λαχανικών όσο και η κτηνοτροφία που περιλαμβάνει κυρίως εκτροφή αιγοπροβάτων, βοδιών και καμηλών στις στέπες με νομάδικο τρόπο ίσα ίσα καταφέρνουν να καλύψουν τις βασικές διατροφικές ανάγκες των Ιορδανών.
Έχουν στραφεί κυρίως στον τομέα της εκπαίδευσης και του τουρισμού. Μας λέει με περηφάνια ότι έχουν χτιστεί πολλά πανεπιστήμια και προσπαθούν να προσελκύσουν φοιτητές από όλη τη Μέση Ανατολή και μας μιλάει για το άνοιγμα στον τουρισμό με ναυαρχίδα την Πέτρα και τη Νεκρά θάλασσα.
Μας επισημαίνει, βέβαια, και το πλούσιο αλλά ανεκμετάλλευτο ορυκτό πλούτο της Νεκράς θάλασσας αλλά στο άκουσμα Νεκρά θάλασσα άρχισα να ονειρεύομαι λασπόλουτρα οπότε έχασα το υπόλοιπο μέρος των λεγόμενών του.
Θυμάμαι όμως τη συζήτηση περί τρένων όταν αρχίσαμε να βλέπουμε σιδηροδρομικές γραμμές και έτσι είναι ευκαιρία να αναφέρω ότι επιβατικά τρένα σχεδόν δεν υπάρχουν στην Ιορδανία παρά μόνο εμπορικά. Για την ακρίβεια το μόνο επιβατικό τρένο είναι αυτό που ενώνει το Αμμάν με τη Δαμασκό της Συρίας (ουσιαστικά εμπορικό είναι αλλά παίρνει και επιβάτες) και άλλη μία αποκλειστικά εμπορική γραμμή που ενώνει την πρωτεύουσα της Ιορδανίας το Αμμάν με το μοναδικό λιμάνι της χώρας την Άκαμπα.
Για να φτάσουμε στην Πέτρα έπρεπε να διασχίσουμε για σχεδόν 3 ώρες τη μισή Ιορδανία κατά μηκος του κεντρικού αυτοκινητόδρομου (High Road) που ενώνει το Αμμάν με την Άκαμπα και περνάει από μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα ατελείωτης ερήμου!
Η έρημος αυτή που υπήρχε παντού στην Ιορδανία ήταν διαφορετική από την έρημο που είχα αντικρίσει και αγαπήσει δυο χρόνια πριν στην Τυνησία αλλά και αυτή είχε μια γοητεία που με συνέπαιρνε! Ήταν έρημος από χώμα. Ατελείωτοι τόνοι χώματος που πάνω του δεν υπήρχε τίποτα παρά μόνο διάσπαρτα σπιτάκια που σχηματίζαν μικρά χωριουδάκια.
Ο High Road στο μεγαλύτερο μέρος του είναι μια ατελείωτη ευθεία ή τουλάχιστον έτσι μου φάνηκε εμένα καθώς και να υπήρχαν μερικές στροφές ήταν τόσο λίγες που ούτε τις κατάλαβα. Ο δρόμος ήταν σε πολύ καλή κατάσταση και ο οδηγός μας είχε βαλθεί να προσπεράσει όποιον έβρισκε μπροστά του. Παρόλα αυτά δεν αισθάνθηκα σε καμιά στιγμή ανασφαλής αλλά πλησιάζοντας σε κατοικημένη περιοχή υπήρχαν σαμαράκια που έφταναν τα όρια του σαμαριού και έτσι οι οδηγοί σταματούσαν στον τόπο γιατί φυσικά δεν ήθελαν με τίποτα να σπάσουν τα τόσο πολύτιμα μεταφορικά τους μέσα. Ήταν πολύ πρωί, τα αυτοκίνητα στο δρόμο ήταν ελάχιστα αλλά ανά 30 χιλιόμετρα πέφταμε και πάνω σε μπλόκο της Ιορδανικής τροχαίας και ο οδηγός μας σταμαστούσε και πήγαινε σαν κότα. Γενικώς, είχαμε μια συνεχή κατάσταση ξεκινάω- σταματάω που έκανε το άδειο στομάχι μου να διαμαρτύρεται.
Κάναμε μόνο μια στάση κατά τη διάρκεια της διαδρομής σε μια πολύ όμορφη καφετέρια που όμως είχε και ότι λογής αναμνηστικά μπορείς να φανταστείς! Χάζεψα λίγο με τα αναμνηστικά αλλά αποφάσισα ότι καλύτερα να ψώνιζα στην Πέτρα γιατί φανταζόμουν ότι εκεί θα είχε περισσότερα.
Μετά την απαραίτητη στάση για καφέ με κάρδαμο (άρεσε πάρα πολύ σε όλους) πήραμε ξανά τον αυτοκινητόδρομο αλλά κανά 20λεπτο μετά τον αφήσαμε με κατεύθυνση νοτιοδυτικά.
Η τεράστια ευθεία του δρόμου κάπου εδώ τελείωσε και άρχισαν να εμφανίζονται και μικρούλες στροφούλες!
Τελικά φτάσαμε στην πόλη Μααν (νομίζω δηλαδή), προπύργιο της απέραντης ερήμου Wadi Rum, η οποία είχε τόσο πράσινο όσο δεν είχαμε αντικρίσει σε όλη την διαδρομή! Μην φανταστείτε βέβαια δάσος από δέντρα αλλά για τα στάνταρ της Ιορδανίας θεωρώ ότι είναι συγκεντρωμένο πολύ πράσινο εκεί γύρω. Ο δρόμος διέρχεται από το κέντρο της πόλης και φαίνεται ότι είναι μια πόλη με έντονη ζωή και όλες τις απαραίτητες υπηρεσίες για τους πολίτες της.
Μισή ωρίτσα μετά και ενώ έχω αρχίσει να καταλαβαίνω τις στροφές για τα καλά, αρχίζει να φαίνεται η Wadi Musa, η πόλη που εξυπηρετεί τις ανάγκες των χιλιάδων τουριστών της Πέτρας σε διαμονή και φαγητό και βεβαίως αναμνηστικά. Η πόλη χτίστηκε όταν οι Βεδουίνοι της Πέτρας αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την αρχαία πολιτεία και να οργανώσουν την ζωή τους στη σημερινή πόλη.
Ο ξεναγός μας πληροφορεί ότι στη νέα πόλη της Πέτρας υπάρχουν 50 ξενοδοχεία και δεκάδες ενοικιαζόμενα δωμάτια και όμως την υψηλή περίοδο διακοπών οι κλίνες δεν φτάνουν για να ικανοποιήσουν τα πλήθη των τουριστών (Στο βιντεάκι μου μπορείτε να πάρετε μια μικρή ιδέα της πόλης).
Είναι Παρασκευή, ημέρα αργίας για τους μουσουλμάνους και σχεδόν όλα είναι κλειστά αφού στις 1 το μεσημέρι θα μαζευτούν όλοι (το όλοι στις μουσουλμανικές χώρες σημαίνει όλοι οι άντρες) στο τζαμί για να προσευχηθούν στον προφήτη Αλλάχ.
Το ξενοδοχείο Movenpick σηματοδοτεί ότι φτάνουμε στο πάρκινκ των λεωφορείων και την είσοδο του αρχαιολογικού χώρου της Πέτρας. Ο Ιορδανός ξεναγός τρέχει για να βγάλει τα απαραίτητα εισιτήρια από το Κέντρο επισκεπτών (Υπάρχουν διαφορετικές τιμές στα εισιτήρια. Για εισιτήριο μιας ημέρας πληρώνεις 21 Δηνάρια Ιορδανίας, για 2 ημερών η τιμή είναι στα 26 Δηνάρια ενώ αν θες να το κάνεις τριήμερο καταβάλλεις το ποσό των 31 Δηναρίων. Συμπέρασμα; Το τριήμερο πάσο συμφέρει! Τα εισιτήρια τα πληρώνεις μόνο σε Δηνάρια Ιορδανίας γι' αυτό φροντίστε να έχετε ανταλλάξει χρήματα έστω και αν δεν τα χρησιμοποιήσετε πουθενά αλλού όσο βρίσκεστε στην Πέτρα καθώς το Ευρώ γίνεται δεκτό παντού μα παντού! Αυτά ισχύουν για όσους κάνουν την εκδρομή στην Πέτρα μόνοι τους. Όσοι είστε με γκρουπ δεν σας πολυενδιαφέρει γιατί θα τα χρυσοπληρώσετε σε Ευρώ και θα αναλάβουν άλλοι να τα μετατρέψουν σε Δηνάρια. Τα παιδιά κάτω των 15 μπαίνουν στον αρχαιολογικό χώρο δωρεάν ενώ για τους Ιορδανούς υπήκοους υπάρχει το συμβολικό αντίτιμο του ενός Δηναρίου για την είσοδο στην Πέτρα. Το Κέντρο επισκεπτών και ο αρχαιολογικός χώρος είναι ανοικτός καθημερινά 6 το πρωί με 6 το απόγευμα κατά την καλοκαιρινή περίοδο ενώ το χειμώνα κλείνουν στις 4 το απόγευμα), ενώ εμείς βρίσκουμε την ευκαιρία να πάμε τουαλέτα και να χαζέψουμε στους πάγκους με τα σουβενίρ και να αγοράσουμε νερό άκρως απαραίτητο κατά τη διάρκεια της παραμονής μας στον αρχαιολογικό χώρο. Κάποια στιγμή πήγα και εγώ μέχρι το Κέντρο Επισκεπτών για να πάρω κάποια τουριστικά φυλλάδια αλλά στην Αγγλική γλώσσα τους είχαν τελειώσει. Ευτυχώς, υπήρχαν κάτι τελευταία στα ιταλικά και μπορώ και μεταφέρω αυτές τις πληροφορίες.
Περιττό να πω ότι διάβασα όλα όσα είχα πάρει και ο ξεναγός ακόμα περίμενε στην ουρά! Η Πέτρα δέχεται πολλούς τουρίστες καθημερινά αλλά ειδικά τις Παρασκευές δέχεται ακόμα περισσότερους, καθώς επαναλαμβάνω, ότι είναι ημέρα αργίας για τους μουσουλμάνους. Ευτυχώς, ο αρχαιολογικός χώρος είναι τόσο τεράστιος που τα πλήθη πέρα από κάποια σημεία χάνονται μέσα στο χώρο.
Μ' αρέσουν τα μαντήλια στυλ Αραφάτ και αποφασίζω να μην χρησιμοποιήσω το αντιηλιακό μου καπέλο και έτσί βρίσκομαι να κάνω παζάρια με ένα μικροπωλητή για ένα μαντίλι. Δεν έχει και πολύ δουλειά και έτσι δέχομαι τόσα κοπλιμέντα μέσα σε λίγα μόνο λεπτά όσα δεν μου έχουν πει όλη τη χρονιά! Διαλέγω τα ερυθρόλευκα χρώματα και ο Ιορδανός με μαεστρία το τυλίγει γύρω από το κεφάλι μου ενώ δεν μπορεί να πιστέψει ότι είμαι Ελληνίδα. Το αποτέλεσμα που βλέπω στον καθρέπτη που έχει κρυμμένο σε μια γωνιά με ικανοποιεί αισθητικά παρόλο που αισθάνομαι το κεφάλι μου κατά ένα κιλό βαρύτερο.
Τελικά μετά από καμιά ώρα αναμονής ο ξεναγός πήρε στα χέρια του τα πολυπόθητα εισιτήρια για την είσοδό μας στον αρχαιολογικό χώρο και αφού περάσαμε από τους συνηθισμένους Ιορδανικούς ελέγχους περάσαμε στην αντίπερα όχθη δηλαδή στην παλιά πόλη της Πέτρας.
Παραβλέπω τις τεράστιες αφίσες του Ιορδανικού τουρισμού που είναι
τοποθετημένες μερικά μέτρα πιο πέρα και χαζεύω το πέτρινο τοπίο όσο ο
αρχηγός προσπαθεί να συντονίσει το γκρουπ.
Ο ξεναγός με τη σύμφωνη γνώμη του αρχηγού μας δίνει τρεις ώρες περιθώριο να φτάσουμε ως το φαράγγι, να το διανύσουμε, να περιπλανηθούμε στον αρχαιολογικό χώρο και να επιστρέψουμε πίσω.
Ωραία σκέφτομαι! Οι ειδικοί λένε ότι χρειάζεσαι δύο με τρεις ημέρες για να γυρίσεις με την ησυχία σου την πολιτεία και εμείς έχουμε μόλις τρεις ώρες! Τουλάχιστον πιάσαμε το τρία! Χαμογελώ και υπόσχομαι στον εαυτό μου ότι θα επιστρέψω μελλοντικά για όλα όσα θα παραλείψω. Ας δούμε τουλάχιστον τον "Θησαυρό" σήμερα!
Πάντως, είναι και κάπως υπερβολικό να αφιερώσει κάποιος 2- 3 ημέρες στον χώρο εκτός και αν είναι αρχαιολόγος, ιστορικός, ξεναγός υπό εκπαίδευση, δημοσιογράφος σε επαγγελματική αποστολή, τρελαμένος με τους αρχαίους πολιτισμούς και την αρχιτεκτονική τους ή γιατί όχι να ψάχνει κρυμένους θησαυρούς (βλέπε τα περίφημα χρυσά νομίσματα της Πέτρας) που δεν κατάφερε ν' ανακαλύψει ο Ιντιάνα Τζόουνς και όλοι οι επόμενοι. Πιστεύω ότι αν κάποιος ξεκινήσει πολύ πρωί μέχρι το απόγευμα προλαβαίνει να εξερευνήσει αυτό το ανοικτό μουσείο κάνοντας μάλιστα και μια στάση για γεύμα τις επικίνδυνες ώρες του μεσημεριού που η ηλίαση είναι από πιθανή έως σίγουρη.
Ο ξεναγός με τη σύμφωνη γνώμη του αρχηγού μας δίνει τρεις ώρες περιθώριο να φτάσουμε ως το φαράγγι, να το διανύσουμε, να περιπλανηθούμε στον αρχαιολογικό χώρο και να επιστρέψουμε πίσω.
Ωραία σκέφτομαι! Οι ειδικοί λένε ότι χρειάζεσαι δύο με τρεις ημέρες για να γυρίσεις με την ησυχία σου την πολιτεία και εμείς έχουμε μόλις τρεις ώρες! Τουλάχιστον πιάσαμε το τρία! Χαμογελώ και υπόσχομαι στον εαυτό μου ότι θα επιστρέψω μελλοντικά για όλα όσα θα παραλείψω. Ας δούμε τουλάχιστον τον "Θησαυρό" σήμερα!
Πάντως, είναι και κάπως υπερβολικό να αφιερώσει κάποιος 2- 3 ημέρες στον χώρο εκτός και αν είναι αρχαιολόγος, ιστορικός, ξεναγός υπό εκπαίδευση, δημοσιογράφος σε επαγγελματική αποστολή, τρελαμένος με τους αρχαίους πολιτισμούς και την αρχιτεκτονική τους ή γιατί όχι να ψάχνει κρυμένους θησαυρούς (βλέπε τα περίφημα χρυσά νομίσματα της Πέτρας) που δεν κατάφερε ν' ανακαλύψει ο Ιντιάνα Τζόουνς και όλοι οι επόμενοι. Πιστεύω ότι αν κάποιος ξεκινήσει πολύ πρωί μέχρι το απόγευμα προλαβαίνει να εξερευνήσει αυτό το ανοικτό μουσείο κάνοντας μάλιστα και μια στάση για γεύμα τις επικίνδυνες ώρες του μεσημεριού που η ηλίαση είναι από πιθανή έως σίγουρη.
Οι Ιορδανοί βεδουίνοι με τα αλογά τους μας περιμένουν για τη μεταφορά
μέχρι την είσοδο του φαραγγιού, ενώ ο ξεναγός μας ενημερώνει να μην
τους δώσουμε περισσότερα από 2 ευρώ για tips (τους έχουν καλομάθει οι
ευρωπαίοι και οι αμερικανοί τουρίστες και έτσι είναι απαιτητικοί στο
φιλοδώρημα). Να σημειώσω ότι τα άλογα δεν μπαίνουν στο φαράγγι. Όποιος
δεν θέλει ή δεν μπορεί να περπατήσει μπορεί να νοικιάσει άμαξα με άλογα
που θα τον οδηγήσει μέχρι το τέλος του φαραγγιού και απένταντι από το
"Θησαυρό", ενώ από εκεί και έπειτα για να περιπλανηθεί μέσα στην "πόλη"
της Πέτρας μπορεί να νοικιάσει γαϊδουράκια και καμήλες.
Προσωρινά είμαι ανάμεσα στην επιλογή του αλόγου και της πεζοπορίας μέχρι το φαράγγι αλλά τελικά προτιμώ το άλογο γιατί θέλω να νιώσω κάπως σαν τον Λόρενς της Αραβίας. Η φαντασία μου καλπάζει όσο βρίσκομαι πάνω στο γέρικο ψωριάρικο άλογο που μου έτυχε και δεν αντιλαμβάνομαι αμέσως τον νεαρό βεδουΐνο- οδηγό αλόγου του διπλανού μου που μου ρίχνει μια γρήγορη ερωτική εξομολόγηση και θέλει λέει σαν τρελός να με παντρευτεί.
Εκφράζει τη μεγάλη του λύπη όταν τον ενημερώνω ότι είμαι ήδη παντρεμένη αλλά δεν έχει πρόβλημα να του βρω κάποια άλλη Ευρωπαία αρκεί να είναι ξανθιά σαν εμένα. Του υπόσχομαι ότι θα πω τα καλύτερα λόγια γι' αυτόν σε μια ξαδέρφη μου που είναι και στην ηλικία του και ότι θα επιστρέψουμε όσο πιο σύντομα γίνεται στην Πέτρα για να ολοκληρωθεί το προξενιό.
Ο δικός μου οδηγός αλόγου από την άλλη έχει πάρει σοβαρά το ρόλο του ως προσωπικός μου φωτογράφος και συνεχίζει να με τραβάει φωτογραφίες. Στο τέλος μέτρησα πάνω από 40 φωτογραφίες οι οποίες στην πλειοψηφία τους ήταν κάκιστες έως χάλια. Αλλά ευτυχώς μου τράβηξε και 2-3 καλές στάσεις για το e-album μου.
Τελικά η διαδρομή δεν ήταν περισσότερο από λίγα μέτρα και έτσι σε 5 λεπτά ήμασταν στην είσοδο του φαραγγιού. Συνεχίζω να κοιτάω γύρω μου οπού το τοπίο τώρα είναι ακόμα πιο εντυπωσιακό. Δεν μπορώ να σταματήσω να τραβάω φωτογραφίες!
Τελικά μου λύνεται και η απορία γιατί έχουν βάλει αυτές τις τεράστιες τουριστικές πινακίδες κατά μήκος σχεδόν ολόκληρης της διαδρομής από την είσοδο στον αρχαιολογικό χώρο μέχρι το φαράγγι. Είναι πολύ απλό: Θέλουν να κρύψουν τις όποιες βρωμιές, σκουπίδια και κακοτεχνοτροπίες του χώρου πίσω από ένα ακαλαίσθητο παραβάν που διαφημίζει τα σπουδαιότερα αξιοθέατα της Ιορδανίας.
Όταν συγκεντρωνόμαστε όλοι ακολουθούμε τον ξέναγό που μας οδηγεί στο καταπληκτικό φαράγγι που ονομάζεται siqq στα αραβικά και πραγματικά είναι ένα από τα ωραιότερα που έχω διανύσει μέχρι τώρα στη ζωή μου.
Είναι πρωί ακόμη αλλά η ζέστη έχει αρχίσει και κάνει την εμφάνισή της. Κάθε τόσο σταματάμε για τις ανάγκες της ξενάγησης ενώ δεκάδες κόσμου διαφόρων εθνικοτήτων μας προσπερνάει καθώς κατευθύνονται προς τον χαμένη πολιτεία.
Προσωρινά είμαι ανάμεσα στην επιλογή του αλόγου και της πεζοπορίας μέχρι το φαράγγι αλλά τελικά προτιμώ το άλογο γιατί θέλω να νιώσω κάπως σαν τον Λόρενς της Αραβίας. Η φαντασία μου καλπάζει όσο βρίσκομαι πάνω στο γέρικο ψωριάρικο άλογο που μου έτυχε και δεν αντιλαμβάνομαι αμέσως τον νεαρό βεδουΐνο- οδηγό αλόγου του διπλανού μου που μου ρίχνει μια γρήγορη ερωτική εξομολόγηση και θέλει λέει σαν τρελός να με παντρευτεί.
Εκφράζει τη μεγάλη του λύπη όταν τον ενημερώνω ότι είμαι ήδη παντρεμένη αλλά δεν έχει πρόβλημα να του βρω κάποια άλλη Ευρωπαία αρκεί να είναι ξανθιά σαν εμένα. Του υπόσχομαι ότι θα πω τα καλύτερα λόγια γι' αυτόν σε μια ξαδέρφη μου που είναι και στην ηλικία του και ότι θα επιστρέψουμε όσο πιο σύντομα γίνεται στην Πέτρα για να ολοκληρωθεί το προξενιό.
Ο δικός μου οδηγός αλόγου από την άλλη έχει πάρει σοβαρά το ρόλο του ως προσωπικός μου φωτογράφος και συνεχίζει να με τραβάει φωτογραφίες. Στο τέλος μέτρησα πάνω από 40 φωτογραφίες οι οποίες στην πλειοψηφία τους ήταν κάκιστες έως χάλια. Αλλά ευτυχώς μου τράβηξε και 2-3 καλές στάσεις για το e-album μου.
Τελικά η διαδρομή δεν ήταν περισσότερο από λίγα μέτρα και έτσι σε 5 λεπτά ήμασταν στην είσοδο του φαραγγιού. Συνεχίζω να κοιτάω γύρω μου οπού το τοπίο τώρα είναι ακόμα πιο εντυπωσιακό. Δεν μπορώ να σταματήσω να τραβάω φωτογραφίες!
Τελικά μου λύνεται και η απορία γιατί έχουν βάλει αυτές τις τεράστιες τουριστικές πινακίδες κατά μήκος σχεδόν ολόκληρης της διαδρομής από την είσοδο στον αρχαιολογικό χώρο μέχρι το φαράγγι. Είναι πολύ απλό: Θέλουν να κρύψουν τις όποιες βρωμιές, σκουπίδια και κακοτεχνοτροπίες του χώρου πίσω από ένα ακαλαίσθητο παραβάν που διαφημίζει τα σπουδαιότερα αξιοθέατα της Ιορδανίας.
Όταν συγκεντρωνόμαστε όλοι ακολουθούμε τον ξέναγό που μας οδηγεί στο καταπληκτικό φαράγγι που ονομάζεται siqq στα αραβικά και πραγματικά είναι ένα από τα ωραιότερα που έχω διανύσει μέχρι τώρα στη ζωή μου.
Είναι πρωί ακόμη αλλά η ζέστη έχει αρχίσει και κάνει την εμφάνισή της. Κάθε τόσο σταματάμε για τις ανάγκες της ξενάγησης ενώ δεκάδες κόσμου διαφόρων εθνικοτήτων μας προσπερνάει καθώς κατευθύνονται προς τον χαμένη πολιτεία.
Το φαράγγι είναι μήκους ενός χιλιομέτρου περίπου και πλάτους από 90
εκατοστά έως 1,5 μέτρο σε ορισμένα σημεία του, ενώ οι θεόρατοι βράχοι
που υψώνονται πάνω από τα κεφάλια μας λέγεται ότι φτάνουν σε ύψος και τα
100 μέτρα. Τα χρώματα των πετρωμάτων σε συνδυασμό με την πολύχρωμη άμμο
της ερήμου μετατρέπουν την διαδρομή σε μοναδική εμπειρία και εύκολα
ξεχνάς που είσαι. Στο θυμίζουν κάθε λίγο και λιγάκι οι αμαξάδες που
κουβαλάνε κουρασμένους οδοιπόρους. Αυτοί οι αμάξάδες την έχουν δει
μάλλον φόρμουλα 1 και κάνουν "κούρσα" μέσα στο φαράγγι ενώ δεν
αισθάνονται καθόλου υποχρεωμένοι να είναι προσεκτικοί. Αν δεν θέλεις,
λοιπόν, να προκαλέσεις την τύχη σου και ν' ανακαλύψεις αν θα σε πατήσουν
ή όχι, φρόντισε όσο περπατάς να προσέχεις ειδικά στα σημεία που δεν
έχεις ορατότητα μπροστά σου.
Παρατηρούμε τα κανάλια νερού λαξευμένα πάνω στους βράχους ενώ ακούμε τον τρόπο με τον οποίο οι Ναβαταίοι κατόρθωσαν να εξασφαλίσουν νερό για τις ανάγκες της πολιτείας τους σε μια τόσο άνυδρη περιοχή. Οι Ναβαταίοι, λοιπόν, αποδείκτηκαν άψογοι γνώστες της τεχνολογίας του νερού και κατάφεραν μέσω της κατασκευής ενός δικτύου καναλιών, δεξαμενών, υπόγειων σηράγγων και θαλάμων να περισυλλέξουν το νερό της βροχής και να το διαθέσουν με τόσο άψογο τρόπο ώστε το νερό να έχει συνεχή ροή. Βέβαια, για να μην δίνει κάποιος ιδιαίτερη σημασία στα κανάλια του νερού γιατί μην ξεχνάμε ότι εκείνη την εποχή κυριαρχούσε εντονότερα το "Ο θάνατός σου η ζωή μου", φρόντισαν να φτιάξουν ζωγραφιές, τοιχογραφίες και σκαλιστά "αγάλματα να τα πω- αγάλματα θα τα πω" και στις γύρω πέτρες. Φυσικά από όλα αυτά σώζονται ελάχιστα σήμερα και δεν είναι και ιδιαίτερα εμφανή γι' αυτό αν δεν έχετε ξεναγό μαζί σας που θα σας τα επισημάνει, καλό είναι να περπατάτε αργά ώστε να μπορέσετε να τα εντοπίσετε.
Σε κάποιο σημείο η άμμος σταματάει και τη θέση της παίρνουν πλάκες που τοποθέτησαν οι Ρωμαίοι κατά τη διάρκεια της κυριαρχίας τους γιατί μάλλον η άμμος που έμπαινε στα σανδάλια τους ήταν τόσο ενοχλητική όσο και η ίδια η πόλη και οι κάτοικοί της.
Πράγματι για τους Ρωμαίους η Πέτρα δεν ήταν τίποτα άλλο παρά ένα εμπόδιο στους εμπορικούς της δρόμους προς την Ανατολή. Στην αρχή προσπάθησαν να την κατακτήσουν αντιμετωπίζοντάς την ανοικτά με τα όπλα αλλά όταν απέτυχαν αποφάσισαν να την "καταστρέψουν" οικονομικά διανοίγοντας νέους εμπορικούς δρόμους που ήταν εύκολο να ελέγχουν οι ίδιοι. Αυτό σήμανε και την αρχή της παρακμής της πολιτείας γιατί μπορεί η Πέτρα να είχε εξελιχθεί σε κέντρο εμπορίου των αρωμάτων, αλλά η πραγματική της δύναμή οφειλόταν στην στρατηγική της θέση και ο αληθινός πλούτος της προερχόταν από τα καραβάνια και τα "διόδια" που εισέπρατταν. Το εμπόριο αρωμάτων ήταν απλά η φυσική συνέχεια του συγκοινωνιακού κόμβου που ήταν. Όταν έχασαν τα καραβάνια, άρχισαν σιγά σιγά να χάνουν και τα εσοδά τους και την κυριαρχία τους στην περιοχή.
Για την ιστορία, η Πέτρα προσαρτήθηκε στο Ρωμαϊκό κράτος από τον Τραϊανό, το 106 μΧ, που την μετέτρεψε σε πρωτεύουσα της αυτοκρατορικής επαρχίας. Αλλά επειδή οι Ρωμαίοι ποτέ δεν ξεχνούν αργότερα ένας άλλος αυτοκράτορας -που δεν θυμάμαι το όνομά του- της στέρησε και τον τίτλο της πρωτεύουσας με αποτέλεσμα η Πέτρα να αφεθεί στην τύχη της και η καταστροφή να ολοκληρωθεί με την αραβική κατάκτηση. Σιγά σιγά την εγκατάλειψαν ακόμα και οι κατοίκοι της και έτσι η περίφημη πολιτεία μεταμορφώθηκε σε πόλη- φάντασμα μέχρι που την ξέχασαν όλοι για αιώνες ολόκληρους.
Παρατηρούμε τα κανάλια νερού λαξευμένα πάνω στους βράχους ενώ ακούμε τον τρόπο με τον οποίο οι Ναβαταίοι κατόρθωσαν να εξασφαλίσουν νερό για τις ανάγκες της πολιτείας τους σε μια τόσο άνυδρη περιοχή. Οι Ναβαταίοι, λοιπόν, αποδείκτηκαν άψογοι γνώστες της τεχνολογίας του νερού και κατάφεραν μέσω της κατασκευής ενός δικτύου καναλιών, δεξαμενών, υπόγειων σηράγγων και θαλάμων να περισυλλέξουν το νερό της βροχής και να το διαθέσουν με τόσο άψογο τρόπο ώστε το νερό να έχει συνεχή ροή. Βέβαια, για να μην δίνει κάποιος ιδιαίτερη σημασία στα κανάλια του νερού γιατί μην ξεχνάμε ότι εκείνη την εποχή κυριαρχούσε εντονότερα το "Ο θάνατός σου η ζωή μου", φρόντισαν να φτιάξουν ζωγραφιές, τοιχογραφίες και σκαλιστά "αγάλματα να τα πω- αγάλματα θα τα πω" και στις γύρω πέτρες. Φυσικά από όλα αυτά σώζονται ελάχιστα σήμερα και δεν είναι και ιδιαίτερα εμφανή γι' αυτό αν δεν έχετε ξεναγό μαζί σας που θα σας τα επισημάνει, καλό είναι να περπατάτε αργά ώστε να μπορέσετε να τα εντοπίσετε.
Σε κάποιο σημείο η άμμος σταματάει και τη θέση της παίρνουν πλάκες που τοποθέτησαν οι Ρωμαίοι κατά τη διάρκεια της κυριαρχίας τους γιατί μάλλον η άμμος που έμπαινε στα σανδάλια τους ήταν τόσο ενοχλητική όσο και η ίδια η πόλη και οι κάτοικοί της.
Πράγματι για τους Ρωμαίους η Πέτρα δεν ήταν τίποτα άλλο παρά ένα εμπόδιο στους εμπορικούς της δρόμους προς την Ανατολή. Στην αρχή προσπάθησαν να την κατακτήσουν αντιμετωπίζοντάς την ανοικτά με τα όπλα αλλά όταν απέτυχαν αποφάσισαν να την "καταστρέψουν" οικονομικά διανοίγοντας νέους εμπορικούς δρόμους που ήταν εύκολο να ελέγχουν οι ίδιοι. Αυτό σήμανε και την αρχή της παρακμής της πολιτείας γιατί μπορεί η Πέτρα να είχε εξελιχθεί σε κέντρο εμπορίου των αρωμάτων, αλλά η πραγματική της δύναμή οφειλόταν στην στρατηγική της θέση και ο αληθινός πλούτος της προερχόταν από τα καραβάνια και τα "διόδια" που εισέπρατταν. Το εμπόριο αρωμάτων ήταν απλά η φυσική συνέχεια του συγκοινωνιακού κόμβου που ήταν. Όταν έχασαν τα καραβάνια, άρχισαν σιγά σιγά να χάνουν και τα εσοδά τους και την κυριαρχία τους στην περιοχή.
Για την ιστορία, η Πέτρα προσαρτήθηκε στο Ρωμαϊκό κράτος από τον Τραϊανό, το 106 μΧ, που την μετέτρεψε σε πρωτεύουσα της αυτοκρατορικής επαρχίας. Αλλά επειδή οι Ρωμαίοι ποτέ δεν ξεχνούν αργότερα ένας άλλος αυτοκράτορας -που δεν θυμάμαι το όνομά του- της στέρησε και τον τίτλο της πρωτεύουσας με αποτέλεσμα η Πέτρα να αφεθεί στην τύχη της και η καταστροφή να ολοκληρωθεί με την αραβική κατάκτηση. Σιγά σιγά την εγκατάλειψαν ακόμα και οι κατοίκοι της και έτσι η περίφημη πολιτεία μεταμορφώθηκε σε πόλη- φάντασμα μέχρι που την ξέχασαν όλοι για αιώνες ολόκληρους.
Καταλαβαίνω ότι πλησιάζουμε στο τέλος του siqq γιατί αρχίζει και
γίνεται πολύ στενό το φαράγγι. Έχω διαβάσει, έχω δει και έχω ακούσει ότι
μετά από την στροφή που είναι μπροστά μου βρίσκεται το πιο
πολυφωτογραφημένο μνημείο της Πέτρας ο περίφημος "Θησαυρός".
Προετοιμάζομαι ψυχολογικά αλλά αυτό που θα αντικρίσω είναι ακόμα πιο
εντυπωσιακό από ότι περίμενα.
Λαξεμένο με απόλυτη μαεστρία πάνω στο βράχο είναι ένα τεράστιο κτίσμα που υπό τις ακτίνες του ήλιου αποκτά μεγαλειώδη μορφή καθώς το αντικρίζεις μέσα από το σκοτεινό φαράγγι. Είναι ο νεκρικός ναός της Ελ- Χάζνα ή "Θησαυρός του Φαραώ" ή απλά "Θησαυρός" για τους σύγχρονους τουρίστες.
Αυτομάτως πατάω το power της ψηφιακής αλλά σταματάω κάπου στα μισά της κίνησης. Έχω χρόνο για φωτογραφίες. Θέλω πρώτα να αποτυπώσω τη στιγμή στη μνήμη μου. Δεν ξέρω πόση ώρα στέκομαι να θαυμάζω αυτό το αρχιτεκτονικό θαύμα αλλά υποθέτω ότι ήταν αρκετή γιατί έχασα τους υπόλοιπους. Δεν πειράζει, έχω ήδη διαβάσει αρκετά για το Θησαυρό ώστε να υποθέσω ότι δεν χρειάζομαι την ξενάγηση. Βγάζω πολλές φωτογραφίες αυτό το μοναδικό μνημείο που με έχει συνεπάρει, προχωρώ σαν υπνωτισμένη ανάμεσα στο πλήθος, πλησιάζω την πρόσοψή του ενώ ανασύρω από τη μνήμη μου εικόνες από τον Ιντιάνα Τζόουνς να ψάχνει το κρυμμένο θησαυρό -το Άγιο Δισκοπότηρο για την ακρίβεια, αν θυμάμαι καλά- μέσα στα υπόγεια τούνελ του ναού. Φυσικά, υποψία έστω τούνελ δεν πρόκειται να αντικρίσει κανείς πλησιάζοντας την είσοδο και αντικρίζοντας το εσωτερικό του αλλά σιγά μην ήταν και τόσο εμφανές. Το μόνο που βλέπω ότι είναι ένα αρκετά μεγάλο δωμάτιο, όπου, πιθανότατα πραγματοποιούνταν οι ιεροτελεστίες αφιερωμένες στη Αιγύπτια Θεά Ίσιδα. Δεν μπαίνω μέσα γιατί θεωρώ ότι θα ιεροσυλήσω στο χώρο αλλά παραμένω στην είσοδο και παρατηρώ τα ροζέ χρώματα των πετρωμάτων που είναι υπεύθυνα για το όνομα "Ρόδινη Πόλη" που αποδίδεται στην Πέτρα.
Αποχωρώ από εκεί γιατί καταφθάνει ένα ιταλικό γκρουπ και αρχίζει το στριμωξίδι και το σπρώξιμο. Είμαι τυχερή και βρίσκω ακριβώς απέναντι από τον "Θησαυρό" ένα παγκάκι και μάλιστα σε σκιά. Το τιμώ με την παρουσία μου όσο ασχολούμαι με τη διώροφη πρόσοψη του ναού. Παρατηρώ τις κολόνες της πύλης, τις σκαλιστές παραστάσεις, τα αγάλματα μεταξύ των οποίων και αυτό της Θεάς Ίσιδας και γενικά ότι άλλο μπορώ με γυμνό μάτι ενώ για τις λεπτομέρειες επιστρατεύω το ζουμ της φωτογραφικής. Εκείνο που δεν μπορούσα να βρω με τίποτα όσο και να κοίταζα ήταν το σύμβολο της Θεάς Ίσιδας που οι σημειώσεις μου έλεγαν καθαρά ότι απεικονίζεται και είναι ορατό στην πρόσοψη. Από πάνω μέχρι κάτω παρατήρησα τη Θεά μήπως και το είχε κρύψει κάπου αλλά μάταια. Στο τέλος απογοητεύτηκα και αποφάσισα να ρωτήσω έναν ξεναγό που στεκόταν πιο δίπλα μου πιθανότατα περιμένοντας το γκρουπ του. Τελικά, ο άνθρωπος μου έδειξε το περίφημο σύμβολο της θεάς που ήταν όμως σε εντελώς άλλο σημείο από εκείνο που έψαχνα. Άσε δηλαδή που και να ήξερα που να κοίταζα και πάλι με δυσκολία θα το έβρισκα. Το σύμβολο, λοιπόν, της Θεάς Ίσιδας -στην οποία είναι και αφιερωμένο ο ναός και έτσι δικαιολογείται το όνομά του ως "Θησαυρός του Φαραώ"-, ένα δίσκος ανάμεσα σε δύο κέρατα, δεν ειναι ούτε στο κεφάλι της Θεάς ούτε το κρατάει στα χέρια της ούτε είναι γενικά κάπου δίπλα της. Είναι ακριβώς κάτω από το αγαλμά της και τον πυργίσκο στο οποίο στέκει, δηλαδή στο αέτωμα του διαζώματος που χωρίζει τη διώροφη πρόσοψη. Και επειδή φυσικά μαζί με το σύμβολο υπάρχουν και άλλες παραστάσεις ήταν σαν να έψαχνα ψύλλο στ' άχυρα. Και σκέφτομαι ότι για κάτι τέτοιες λεπτομέρειες χρειάζονται οι ξεναγοί στους αρχαιολογικούς χώρους!
Φυσικά, η τουριστική κίνηση γίνεται όλο και πιο έντονη όσο περνάει η ώρα και όλο και περισσότεροι αναζητούν σκιά. Σε λίγο δεν μπορώ να δω τίποτα καθώς διάφοροι μου κλείνουν τη θέα και έτσι αποφασίζω να κατευθυνθώ προς το Θέατρο.
Δύο καμηλιέρηδες με διεκδικούν ως υποψήφια πελάτισσα αλλά δεν τους κάνω το χατίρι και έτσι μου γυρίζουν την πλάτη ενώ οι καμήλες περιμένουν υπομονετικά μασουλώντας ούτε και εγώ ξέρω τι. Τελικά τις πλησιάζουν 2 ζευγάρια Άραβων με τα παιδιά τους. Στη μια ανεβαίνουν τα αγόρια με τον έναν από τους δύο άντρες και στην άλλη τα κοριτσάκια με την μαμά τους που είναι μαυροφορεμένη από την κορυφή μέχρι τα νύχια. Τα κοριτσάκια φοβούνται λίγο και θέλουν και τον μπαμπά τους μαζί που όμως τους αρνείται γιατί διαφορετικά δεν θα μπορέσει ν' αποτυπώσει τις στιγμές με τη βιντεοκάμερα!
Συνεχίζω να βγάζω και να με βγάζουν φωτογραφίες μέχρι που θα εντοπίσω ένα άλλο ιταλικό γκρούπ και αποφασίζω να τους ακολουθήσω στην ξενάγηση μέχρι το αρχαίο θέατρο. Αυτό το μέρος της ξενάγηση περιλαμβάνει κυρίως μικρούς τάφους και παρατήρηση των εκπληκτικών αποχρώσεων των πετρωμάτων αλλά θα τους παρατήσω και αυτούς γιατί τα μέλη του γκρουπ που με αναγνώρισαν ως μη δική τους μου ζήταγαν συνέχεια να τους τραβάω φωτογραφίες και έτσι βρέθηκα να εκτελώ χρέη φωτογράφου αντί να παρακολουθώ τα λόγια του ξεναγού. Άσε που η ξενάγηση γινόταν σχεδόν τρέχοντας και δεν μπορούσα να απολαύσω τη μαγεία του χώρου με τον τρόπο που ήθελα.
Λαξεμένο με απόλυτη μαεστρία πάνω στο βράχο είναι ένα τεράστιο κτίσμα που υπό τις ακτίνες του ήλιου αποκτά μεγαλειώδη μορφή καθώς το αντικρίζεις μέσα από το σκοτεινό φαράγγι. Είναι ο νεκρικός ναός της Ελ- Χάζνα ή "Θησαυρός του Φαραώ" ή απλά "Θησαυρός" για τους σύγχρονους τουρίστες.
Αυτομάτως πατάω το power της ψηφιακής αλλά σταματάω κάπου στα μισά της κίνησης. Έχω χρόνο για φωτογραφίες. Θέλω πρώτα να αποτυπώσω τη στιγμή στη μνήμη μου. Δεν ξέρω πόση ώρα στέκομαι να θαυμάζω αυτό το αρχιτεκτονικό θαύμα αλλά υποθέτω ότι ήταν αρκετή γιατί έχασα τους υπόλοιπους. Δεν πειράζει, έχω ήδη διαβάσει αρκετά για το Θησαυρό ώστε να υποθέσω ότι δεν χρειάζομαι την ξενάγηση. Βγάζω πολλές φωτογραφίες αυτό το μοναδικό μνημείο που με έχει συνεπάρει, προχωρώ σαν υπνωτισμένη ανάμεσα στο πλήθος, πλησιάζω την πρόσοψή του ενώ ανασύρω από τη μνήμη μου εικόνες από τον Ιντιάνα Τζόουνς να ψάχνει το κρυμμένο θησαυρό -το Άγιο Δισκοπότηρο για την ακρίβεια, αν θυμάμαι καλά- μέσα στα υπόγεια τούνελ του ναού. Φυσικά, υποψία έστω τούνελ δεν πρόκειται να αντικρίσει κανείς πλησιάζοντας την είσοδο και αντικρίζοντας το εσωτερικό του αλλά σιγά μην ήταν και τόσο εμφανές. Το μόνο που βλέπω ότι είναι ένα αρκετά μεγάλο δωμάτιο, όπου, πιθανότατα πραγματοποιούνταν οι ιεροτελεστίες αφιερωμένες στη Αιγύπτια Θεά Ίσιδα. Δεν μπαίνω μέσα γιατί θεωρώ ότι θα ιεροσυλήσω στο χώρο αλλά παραμένω στην είσοδο και παρατηρώ τα ροζέ χρώματα των πετρωμάτων που είναι υπεύθυνα για το όνομα "Ρόδινη Πόλη" που αποδίδεται στην Πέτρα.
Αποχωρώ από εκεί γιατί καταφθάνει ένα ιταλικό γκρουπ και αρχίζει το στριμωξίδι και το σπρώξιμο. Είμαι τυχερή και βρίσκω ακριβώς απέναντι από τον "Θησαυρό" ένα παγκάκι και μάλιστα σε σκιά. Το τιμώ με την παρουσία μου όσο ασχολούμαι με τη διώροφη πρόσοψη του ναού. Παρατηρώ τις κολόνες της πύλης, τις σκαλιστές παραστάσεις, τα αγάλματα μεταξύ των οποίων και αυτό της Θεάς Ίσιδας και γενικά ότι άλλο μπορώ με γυμνό μάτι ενώ για τις λεπτομέρειες επιστρατεύω το ζουμ της φωτογραφικής. Εκείνο που δεν μπορούσα να βρω με τίποτα όσο και να κοίταζα ήταν το σύμβολο της Θεάς Ίσιδας που οι σημειώσεις μου έλεγαν καθαρά ότι απεικονίζεται και είναι ορατό στην πρόσοψη. Από πάνω μέχρι κάτω παρατήρησα τη Θεά μήπως και το είχε κρύψει κάπου αλλά μάταια. Στο τέλος απογοητεύτηκα και αποφάσισα να ρωτήσω έναν ξεναγό που στεκόταν πιο δίπλα μου πιθανότατα περιμένοντας το γκρουπ του. Τελικά, ο άνθρωπος μου έδειξε το περίφημο σύμβολο της θεάς που ήταν όμως σε εντελώς άλλο σημείο από εκείνο που έψαχνα. Άσε δηλαδή που και να ήξερα που να κοίταζα και πάλι με δυσκολία θα το έβρισκα. Το σύμβολο, λοιπόν, της Θεάς Ίσιδας -στην οποία είναι και αφιερωμένο ο ναός και έτσι δικαιολογείται το όνομά του ως "Θησαυρός του Φαραώ"-, ένα δίσκος ανάμεσα σε δύο κέρατα, δεν ειναι ούτε στο κεφάλι της Θεάς ούτε το κρατάει στα χέρια της ούτε είναι γενικά κάπου δίπλα της. Είναι ακριβώς κάτω από το αγαλμά της και τον πυργίσκο στο οποίο στέκει, δηλαδή στο αέτωμα του διαζώματος που χωρίζει τη διώροφη πρόσοψη. Και επειδή φυσικά μαζί με το σύμβολο υπάρχουν και άλλες παραστάσεις ήταν σαν να έψαχνα ψύλλο στ' άχυρα. Και σκέφτομαι ότι για κάτι τέτοιες λεπτομέρειες χρειάζονται οι ξεναγοί στους αρχαιολογικούς χώρους!
Φυσικά, η τουριστική κίνηση γίνεται όλο και πιο έντονη όσο περνάει η ώρα και όλο και περισσότεροι αναζητούν σκιά. Σε λίγο δεν μπορώ να δω τίποτα καθώς διάφοροι μου κλείνουν τη θέα και έτσι αποφασίζω να κατευθυνθώ προς το Θέατρο.
Δύο καμηλιέρηδες με διεκδικούν ως υποψήφια πελάτισσα αλλά δεν τους κάνω το χατίρι και έτσι μου γυρίζουν την πλάτη ενώ οι καμήλες περιμένουν υπομονετικά μασουλώντας ούτε και εγώ ξέρω τι. Τελικά τις πλησιάζουν 2 ζευγάρια Άραβων με τα παιδιά τους. Στη μια ανεβαίνουν τα αγόρια με τον έναν από τους δύο άντρες και στην άλλη τα κοριτσάκια με την μαμά τους που είναι μαυροφορεμένη από την κορυφή μέχρι τα νύχια. Τα κοριτσάκια φοβούνται λίγο και θέλουν και τον μπαμπά τους μαζί που όμως τους αρνείται γιατί διαφορετικά δεν θα μπορέσει ν' αποτυπώσει τις στιγμές με τη βιντεοκάμερα!
Συνεχίζω να βγάζω και να με βγάζουν φωτογραφίες μέχρι που θα εντοπίσω ένα άλλο ιταλικό γκρούπ και αποφασίζω να τους ακολουθήσω στην ξενάγηση μέχρι το αρχαίο θέατρο. Αυτό το μέρος της ξενάγηση περιλαμβάνει κυρίως μικρούς τάφους και παρατήρηση των εκπληκτικών αποχρώσεων των πετρωμάτων αλλά θα τους παρατήσω και αυτούς γιατί τα μέλη του γκρουπ που με αναγνώρισαν ως μη δική τους μου ζήταγαν συνέχεια να τους τραβάω φωτογραφίες και έτσι βρέθηκα να εκτελώ χρέη φωτογράφου αντί να παρακολουθώ τα λόγια του ξεναγού. Άσε που η ξενάγηση γινόταν σχεδόν τρέχοντας και δεν μπορούσα να απολαύσω τη μαγεία του χώρου με τον τρόπο που ήθελα.
Το Θέατρο είναι αρκετά μεγάλο (για τα δεδομένα της εποχής και τους
κατοίκους της Πέτρας τουλάχιστον) και κατασκευάστηκε φυσικά από τους
Ρωμαίους οι οποίοι είχαν τη μανία όπου πηγαίναν να φτιάχνουν και ένα
θέατρο! Για λίγες στιγμές θα γίνω θεατής με συγχρόνο ρεπερτόριο,όμως,
καθώς λίγο πιο πέρα μια παρέα νεαρών Ιορδανών με τις κιθάρες τους και
την νεανική τους ζωτικότητα παίζουν μουσική, τραγουδούν και δίνουν με
τον τρόπο τους μια διαφορετική αλλά ευχάριστη νότα στη νεκρή πολιτεία.
Κάθομαι και παρακολουθώ τις εικόνες που ξετυλίγονται γύρω μου. Οι άραβες
καμηλιέρηδες αραγμένοι σε μια σκιά με τις καμήλες τους να
ξεκουράζονται, οι ξένοι επισκέπτες που τρέχουν για να προλάβουν να δουν
τα πάντα και τα μικρά βεδουϊνάκια που διασχίζουν το χώρο πάνω κάτω
παίζοντας ένα δικό τους παιχνίδι. Γυρίζω το βλέμμα μου και αντικρίζω
βράχια που ξέρω ότι οδηγούν στο "Μοναστήρι" (και το μουσείο και τα
εστιατόρια). Η εικόνα με συνεπαίρνει και θέλω να κατευθυνθώ προς τα εκεί
αλλά ξέρω ότι αν το κάνω πρέπει να πω αντίο στη Σρι Λάνκα.
Γνέφω λυπημένα ένα χαιρετισμό προς εκείνη την πλευρά και γυρίζω το βλέμμα μου από την άλλη σηματοδοτώντας με αυτό τον τρόπο το δρόμο της επιστροφής. Κάποια στιγμή συναντώ κάποιους από το γκρούπ, επιβεβαιώνω την ώρα ενώ σταματώ στις παράγκες με τα σουβενίρ για να χαζέψω. Είναι τίγκα στα μπουκαλάκια- βαζάκια- πιατάκια με πολύχρωμη άμμο που γράφουν πάνω Πέτρα. Το μόνο που αγοράζω τελικά είναι ένα μπουκάλι νερό και παίρνω αποφασιστικά το δρόμο της επιστροφής.
Φτάνω στην είσοδο του φαραγγιού, σημείο του ραντεβού μας με το υπόλοιπο γκρουπ, για να συνειδητοποιήσω ότι δεν υπάρχει κανείς εκεί! Αναρωτιέμαι αν άργησα τόσο πολύ ενώ αρχίζω να περπατάω μέσα στο φαράγγι τόσο γρήγορα που μια- δυο φορές κόντεψα να σκοτωθώ σε εκείνες τις πλάκες των Ρωμαίων οι οποίες φυσικά εξείχαν από το έδαφος με τέτοιο τρόπο ώστε να αναρωτιέμαι αν τις είχαν τοποθετήσει και σαν δολοφονικές παγίδες! Παρ' όλα αυτά συνεχίζω ακάθεκτη την πορεία μου μέσα στο φαράγγι διανύοντάς το στο μισό χρόνο από όταν έκανα όταν ήρθαμε παρόλο που ήταν ανηφόρα.
Στο τέλος με τη ζέστη στο ζενίθ και με την μεγάλη κλίση του φαραγγιού τα έφτυσα. Δεν μπορούσα άλλο. Χρειαζόμουν νερό ενώ ένιωθα τα πόδια μου πολύ βαριά. Στηρίχθηκα σε ένα βράχο προσπαθώντας να βγάλω από το σακίδιο το μπουκαλάκι το νερό αλλά αυτό μόνο για να το πιείς δεν ήταν! Ήταν όμως κατάλληλο για ντουζάκι και έτσι βρέθηκα να βρέχω το πρόσωπό μου προσπαθώντας να συνέλθω από την υπερένταση. Δεν άντεχα άλλο τα μαντήλι στο κεφάλι μου και έτσι το έβγαλα και αυτό! Επιτέλους ανάσανα λίγο! Ένα ζευγάρι που με παρακολουθούσε φοβήθηκε μάλλον ότι θα λυποθυμήσω και μου πρόσφερε ένα μπουκάλι με νερό. Δεν είχα περιθώρια άρνησης και το πήρα ευχαριστώντας τους. Ευτυχώς ήταν και σφραγισμένο.
Όταν οι σφυγμοί μου επανήλθαν σε κάπως φυσιολογικούς ρυθμούς και αφού σταμάτησα να με βρίζω για την επιπολαιότητά μου, βγήκα από το μαρτύριο του φαραγγιού, αγνόησα τα άλογα και πήρα το δρόμο της επιστροφής μέχρι τον έλεγχο με τα πόδια τα οποία είχαν πρηστεί από τη ζέστη και τώρα με χτύπαγαν τα παπούτσια! Θέε μου τι μαρτύριο! Ευτυχώς που η διαδρομή μέχρι το τουριστικό γραφείο δεν ήταν μεγάλη γιατί δεν ξέρω αν θα άντεχα. Εκεί σταμάτησα για λίγα λεπτά για το απαραίτητο νεράκι! Ξαφνικά μου γεννήθηκε η επιθυμία να πιω coca-cola! Ούτε ξέρω και εγώ πόσα χρόνια είχα να βάλω στο στόμα μου coca- cola και γενικά αναψυκτικά αλλά πιστέψτε με εκεί μπροστά από το κτίριο που στεγάζει τα γραφεία τουρισμού της Πέτρας νομίζω ότι ήπια την πιο εύγευστη coca- cola της ζωής μου!
Προσπαθούσα ακόμα να ηρεμήσω όταν μαζί με τους τελευταίους του γκρουπ κατευθύνθηκα προς το πάρκιν των τουριστικών λεωφορείων όπου ήταν και το δικό μας αγνοώντας τα μαγαζάκια με τα σουβενίρ κατά μήκος του δρόμου. Ήθελα να πάρω ένα αναμνηστικό από την Πέτρα αλλά δεν είχα δυνάμεις να κάνω παζάρια. Για πρώτη φορά φέτος ήθελα τη δροσιά του αιρκοντίσιον.
Αποχαιρέτησα την αρχαία πολιτεία των Ναβαταίων με μια γρήγορη ματιά προς τα βράχια και εξαντλημένη έπεσα στο κάθισμα του λεωφορείου. Οι τελευταίες εικόνες από τη Wadi Musa ήταν εκείνες μπροστά στο κύριο τζαμί της πόλης. Ήταν ακριβώς μία το μεσημέρι και το τζαμί ήταν γεμάτο. Τους χαιρέτησα χωρίς κανείς να μου ανταποδώσει τον χαιρετισμό αλλά δεν με πείραξε καθόλου. Λίγα λεπτά αργότερα οι στροφές του δρόμου σε συνδυασμό με την κούραση και το μεσημεράκι θα με αποκοιμήσουν γλυκά. Ξύπνησα μισή ώρα αργότερα ενώ είχαμε βγει στην εθνική. Πείναγα και τα bake rolls που είχα μαζί μου έσωσαν κάπως την κατάσταση. Ο ξεναγός ανακοίνωσε ότι θα κάναμε στάση στο ίδιο καφενείο- souvenir shop για καφέ και για φαγητό. Μου άρεσε η ιδέα καθώς θα ψώνιζα τα αναμνηστικά μου.
Το καυτό τσάι με μέντα -το οποίο ήταν super- με ξεδίψασε και λειτούργησε σαν καταπραϋντικό. Επανήλθα δριμύτερη και άρχισα να αγοράζω ότι souvenir μου χτύπαγε στο μάτι. Ένας κύριος με παρότρυνε να αγόρασω ένα μπουκαλάκι με άμμο και για να μην του χαλάσω το χατήρι το πήρα και με το φιλοδώρημα που του έδωσα απόκτησα και το όνομά μου πάνω στο μπουκαλάκι για να θυμάμαι ότι τον Αύγουστο του 2008 τα έπινα στην Πέτρα! Το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι από αυτή την εκδρομή μας είναι τα δεκάδες φορτηγά που προσπερνάγαμε στο δρόμο και ήταν τίγκα με κατακόκκινες ντομάτες. Αυτό είναι και το χρώμα με το οποίο συνδύασα στο μυαλό μου την Πέτρα: Κόκκινο αντί για ρόδινο όπως έπρεπε.
Ιστοσελίδες για την Ιορδανία και ειδικά για την Πέτρα:
Πέτρα- el.wikipedia.org,
www.petrapark.com (Το επίσημο site της Πέτρας. Καινούργιο και πολύ καλό. Θα βρείτε σχεδόν τα πάντα εκεί: από τα ξενοδοχεία της Wadi Musa έως χάρτη του αρχαιολογικού χώρου... αρκεί να λειτουργεί γιατί πολλές φορές βγαίνει out),
www.visitjordan.com (Το επίσημο site του Ιορδανικού τουρισμού αλλά τίποτα το ιδιαίτερο),
www.jordanjubilee.com (Site τουριστικού γραφείου με πολύ χρήσιμες πληροφορίες τόσο για την Πέτρα όσο και για την υπόλοιπη Ιορδανία),
www.bedouincamp.net,
www.labeduinatours.com,
www.petramoon.com,
www.jitours.com,
www.zamantours.com
Η Πέτρα "βαπτίστηκε" από Έλληνες εμπόρους πολλά χρόνια προ Χριστού αλλά το όνομά της άγνωστο γιατί διατηρήθηκε στο πέρασμα των αιώνων.
Από το 1985 ανήκει στα Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς της Unesco ενώ συμπεριλαμβάνεται στην άτυπη λίστα των 7 Θαύματων του Νέου Κόσμου.
Γνέφω λυπημένα ένα χαιρετισμό προς εκείνη την πλευρά και γυρίζω το βλέμμα μου από την άλλη σηματοδοτώντας με αυτό τον τρόπο το δρόμο της επιστροφής. Κάποια στιγμή συναντώ κάποιους από το γκρούπ, επιβεβαιώνω την ώρα ενώ σταματώ στις παράγκες με τα σουβενίρ για να χαζέψω. Είναι τίγκα στα μπουκαλάκια- βαζάκια- πιατάκια με πολύχρωμη άμμο που γράφουν πάνω Πέτρα. Το μόνο που αγοράζω τελικά είναι ένα μπουκάλι νερό και παίρνω αποφασιστικά το δρόμο της επιστροφής.
Φτάνω στην είσοδο του φαραγγιού, σημείο του ραντεβού μας με το υπόλοιπο γκρουπ, για να συνειδητοποιήσω ότι δεν υπάρχει κανείς εκεί! Αναρωτιέμαι αν άργησα τόσο πολύ ενώ αρχίζω να περπατάω μέσα στο φαράγγι τόσο γρήγορα που μια- δυο φορές κόντεψα να σκοτωθώ σε εκείνες τις πλάκες των Ρωμαίων οι οποίες φυσικά εξείχαν από το έδαφος με τέτοιο τρόπο ώστε να αναρωτιέμαι αν τις είχαν τοποθετήσει και σαν δολοφονικές παγίδες! Παρ' όλα αυτά συνεχίζω ακάθεκτη την πορεία μου μέσα στο φαράγγι διανύοντάς το στο μισό χρόνο από όταν έκανα όταν ήρθαμε παρόλο που ήταν ανηφόρα.
Στο τέλος με τη ζέστη στο ζενίθ και με την μεγάλη κλίση του φαραγγιού τα έφτυσα. Δεν μπορούσα άλλο. Χρειαζόμουν νερό ενώ ένιωθα τα πόδια μου πολύ βαριά. Στηρίχθηκα σε ένα βράχο προσπαθώντας να βγάλω από το σακίδιο το μπουκαλάκι το νερό αλλά αυτό μόνο για να το πιείς δεν ήταν! Ήταν όμως κατάλληλο για ντουζάκι και έτσι βρέθηκα να βρέχω το πρόσωπό μου προσπαθώντας να συνέλθω από την υπερένταση. Δεν άντεχα άλλο τα μαντήλι στο κεφάλι μου και έτσι το έβγαλα και αυτό! Επιτέλους ανάσανα λίγο! Ένα ζευγάρι που με παρακολουθούσε φοβήθηκε μάλλον ότι θα λυποθυμήσω και μου πρόσφερε ένα μπουκάλι με νερό. Δεν είχα περιθώρια άρνησης και το πήρα ευχαριστώντας τους. Ευτυχώς ήταν και σφραγισμένο.
Όταν οι σφυγμοί μου επανήλθαν σε κάπως φυσιολογικούς ρυθμούς και αφού σταμάτησα να με βρίζω για την επιπολαιότητά μου, βγήκα από το μαρτύριο του φαραγγιού, αγνόησα τα άλογα και πήρα το δρόμο της επιστροφής μέχρι τον έλεγχο με τα πόδια τα οποία είχαν πρηστεί από τη ζέστη και τώρα με χτύπαγαν τα παπούτσια! Θέε μου τι μαρτύριο! Ευτυχώς που η διαδρομή μέχρι το τουριστικό γραφείο δεν ήταν μεγάλη γιατί δεν ξέρω αν θα άντεχα. Εκεί σταμάτησα για λίγα λεπτά για το απαραίτητο νεράκι! Ξαφνικά μου γεννήθηκε η επιθυμία να πιω coca-cola! Ούτε ξέρω και εγώ πόσα χρόνια είχα να βάλω στο στόμα μου coca- cola και γενικά αναψυκτικά αλλά πιστέψτε με εκεί μπροστά από το κτίριο που στεγάζει τα γραφεία τουρισμού της Πέτρας νομίζω ότι ήπια την πιο εύγευστη coca- cola της ζωής μου!
Προσπαθούσα ακόμα να ηρεμήσω όταν μαζί με τους τελευταίους του γκρουπ κατευθύνθηκα προς το πάρκιν των τουριστικών λεωφορείων όπου ήταν και το δικό μας αγνοώντας τα μαγαζάκια με τα σουβενίρ κατά μήκος του δρόμου. Ήθελα να πάρω ένα αναμνηστικό από την Πέτρα αλλά δεν είχα δυνάμεις να κάνω παζάρια. Για πρώτη φορά φέτος ήθελα τη δροσιά του αιρκοντίσιον.
Αποχαιρέτησα την αρχαία πολιτεία των Ναβαταίων με μια γρήγορη ματιά προς τα βράχια και εξαντλημένη έπεσα στο κάθισμα του λεωφορείου. Οι τελευταίες εικόνες από τη Wadi Musa ήταν εκείνες μπροστά στο κύριο τζαμί της πόλης. Ήταν ακριβώς μία το μεσημέρι και το τζαμί ήταν γεμάτο. Τους χαιρέτησα χωρίς κανείς να μου ανταποδώσει τον χαιρετισμό αλλά δεν με πείραξε καθόλου. Λίγα λεπτά αργότερα οι στροφές του δρόμου σε συνδυασμό με την κούραση και το μεσημεράκι θα με αποκοιμήσουν γλυκά. Ξύπνησα μισή ώρα αργότερα ενώ είχαμε βγει στην εθνική. Πείναγα και τα bake rolls που είχα μαζί μου έσωσαν κάπως την κατάσταση. Ο ξεναγός ανακοίνωσε ότι θα κάναμε στάση στο ίδιο καφενείο- souvenir shop για καφέ και για φαγητό. Μου άρεσε η ιδέα καθώς θα ψώνιζα τα αναμνηστικά μου.
Το καυτό τσάι με μέντα -το οποίο ήταν super- με ξεδίψασε και λειτούργησε σαν καταπραϋντικό. Επανήλθα δριμύτερη και άρχισα να αγοράζω ότι souvenir μου χτύπαγε στο μάτι. Ένας κύριος με παρότρυνε να αγόρασω ένα μπουκαλάκι με άμμο και για να μην του χαλάσω το χατήρι το πήρα και με το φιλοδώρημα που του έδωσα απόκτησα και το όνομά μου πάνω στο μπουκαλάκι για να θυμάμαι ότι τον Αύγουστο του 2008 τα έπινα στην Πέτρα! Το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι από αυτή την εκδρομή μας είναι τα δεκάδες φορτηγά που προσπερνάγαμε στο δρόμο και ήταν τίγκα με κατακόκκινες ντομάτες. Αυτό είναι και το χρώμα με το οποίο συνδύασα στο μυαλό μου την Πέτρα: Κόκκινο αντί για ρόδινο όπως έπρεπε.
Ιστοσελίδες για την Ιορδανία και ειδικά για την Πέτρα:
Πέτρα- el.wikipedia.org,
www.petrapark.com (Το επίσημο site της Πέτρας. Καινούργιο και πολύ καλό. Θα βρείτε σχεδόν τα πάντα εκεί: από τα ξενοδοχεία της Wadi Musa έως χάρτη του αρχαιολογικού χώρου... αρκεί να λειτουργεί γιατί πολλές φορές βγαίνει out),
www.visitjordan.com (Το επίσημο site του Ιορδανικού τουρισμού αλλά τίποτα το ιδιαίτερο),
www.jordanjubilee.com (Site τουριστικού γραφείου με πολύ χρήσιμες πληροφορίες τόσο για την Πέτρα όσο και για την υπόλοιπη Ιορδανία),
www.bedouincamp.net,
www.labeduinatours.com,
www.petramoon.com,
www.jitours.com,
www.zamantours.com
Η Πέτρα "βαπτίστηκε" από Έλληνες εμπόρους πολλά χρόνια προ Χριστού αλλά το όνομά της άγνωστο γιατί διατηρήθηκε στο πέρασμα των αιώνων.
Από το 1985 ανήκει στα Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς της Unesco ενώ συμπεριλαμβάνεται στην άτυπη λίστα των 7 Θαύματων του Νέου Κόσμου.
Σχόλια