Μάννα Κορινθίας

Την Κυριακή το μεσημέρι ξεκινήσαμε για μια mini εκδρομούλα με άγνωστο προορισμό.
Σε μισή ώρα ήμασταν στη πλατεία του Ξυλόκαστρου γιατί ο Παναγιώτης ήθελε να παίξει "Στοίχημα" (δεν φτάνει που έχουμε γίνει σπόνσορες σε κάθε διαδικτυακή στοιχηματική ιστοσελίδα θέλουμε να ενισχύσουμε και τον ΟΠΑΠ!!!).

Αποφάσισα να κάνω μια βόλτα στην παραλία όσο θα περίμενα αλλά τελικά δεν τα κατάφερα! Με πήρε και με σήκωσε ο αέρας!!! Δεν πτοήθηκα όμως! Γύρισα στο αυτοκίνητο και διέσχισα σιγά σιγά την παραλιακή οδό απολαμβάνοντας τα κύματα να σκάνε με μανία στα βράχια της παραλίας!

Από την ομορφιά του τοπίου με διέκοψε το τηλέφωνο του Παναγιώτη που μου υπενθύμιζε ότι είχε περάσει η ώρα και έπρεπε να περάσω από την πλατεία να τον πάρω!

Αφού τσακωθήκαμε για το τι θα κάνουμε πήρα τον δρόμο για τα Τρίκαλα αγνοώντας την πρότασή του για καφέ στην παραλία!

Κάπου στα μισά του δρόμου αποφάσισα ότι είχε έρθει η ώρα να επισκεφτώ το χωριό Μάννα για να δω από κοντά πως είναι οι Μηλιές ανθισμένες!

Πράγματι, με το που αντίκρισα την ταμπέλα Μάννα πήρα τον ανηφορικό δρόμο προς το χωριό υπό την υπόκρουση της γκρίνιας του Παναγιώτη που δεν ήθελε να πάμε με τίποτα.

Σ' όλη τη διαδρομή προς το χωριό παραπονιόταν για τον άσχημο δρόμο και τις απότομες στροφές αντί να απολαμβάνει τις ανθισμένες μηλιές, την υπέροχη θέα προς τα Τρίκαλα και το άσπιλο λευκό της Ζήρειας.

Τελικά φτάσαμε στο Μάννα (νεότερη ονομασία του χωριού Μάρκασι), το οποίο είναι χτισμένο αμφιθεατρικά (πράγμα που σημαίνει ότι έχει πολλές ανηφόρες-κατηφόρες!), στους πρόποδες της Ζήρειας σε υψόμετρο 850 μέτρων. Το χωριό έχει περίπου 700 κατοίκους αλλά τα περισσότερα σπίτια στο χωριό είναι μικρά, παλιάς κατασκευής (πολλά από αυτά πέτρινα) και χτισμένα για να εξυπηρετούν τις βασικές ανάγκες των κατοίκων.

Στο χωριό υπάρχει ένας μικρός χώρος που χρησιμοποιείται σαν πάρκινγκ για τα αυτοκίνητα και μάλλον παίρνουν στροφή και τα λεωφορεία. Εκεί πάρκαρα όσο θα έκανα τη βόλτα μου στο χωριό για να έχει ωραία θέα προς τα Τρίκαλα ο Παναγιώτης που φυσικά δεν με ακολούθησε στη βόλτα μου.

Αν κάποιος κατέβει τα σκαλιά που υπάρχουν στο συγκεκριμένο σημείο οδηγείτε σε έναν άλλο χώρο που πιθανότατα χρησιμοποιείται ως πλατεία τα καλοκαίρια γιατί υπήρχαν ένα-δύο μαγαζιά που ήσαν κλειστά αλλά απ' έξω ήσαν μερικές καρέκλες στοιβαγμένες η μία πάνω στην άλλη.

Στο πάνω μέρος του πάρκινγκ υπάρχει ένα καφενείο-παντοπωλείο-ταβέρνα όπου οι θαμώνες του ήσαν ελάχιστοι. Για την ακρίβεια ήταν ο μαγαζάτορας, τα παιδιά του και δυο κύριοι! Γενικά στο Μάννα δεν κυκλοφορούσε και πολύ κόσμος. Συναντήσαμε δεν συναντήσαμε καμιά δεκαριά άτομα! Μπορεί να έφταιγε το κρύο, μπορεί να έφταιγε ότι ήταν Κυριακή απόγευμα ή μπορεί να μην έφταιγε τίποτα και το χωριό να είναι πάντα έτσι. Πάντως ο καπνός που έβγαινε από τις καμινάδες των σπιτιών μαρτυρούσε ότι όλα τα σπίτια κατοικούνται.

Άρχισα, λοιπόν, να διασχίζω το κεντρικό δρόμο του Μάννα αλλά σύντομα διαπίστωσα ότι δεν υπάρχει και κάτι το αξιόλογο να δω, επομένως ήταν καλύτερα να γυρίσω από την άλλη πλευρά του χωριού που ήταν και η εκκλησία! Συνήθως στα μικρά χωριά η εκκλησία είναι ένας σημαντικός χώρος για την τοπική κοινωνία. Η εκκλησία αφιερωμένη στη χάρη των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης ήταν όμορφη αλλά ερημική. Δίπλα στην εκκλησία υπάρχει ένας τεράστιος βράχος που συμπληρώνει φανταστικά το τοπίο και ένα πέτρινο κτίριο που υποθέτω ότι θα ανήκει στον αγροτικό συνεταιρισμό του χωριού. Περπάτησα για λίγο ακόμα, έβγαλα μερικές φωτογραφίες, φαντάστηκα τη ζωή στο χωριό και γύρισα πίσω στο αυτοκίνητο να δω τι κάνει ο Παναγιώτης. Ούτε είχε κουνηθεί από τη θέση του! Εκεί στο αυτοκίνητο να ακούει ΕΡΑ Sport φυσικά.

Πριν συνεχίσουμε για τα Τρίκαλα σταμάτησα μπροστά από το μαγαζί και ρώτησα τους μπαρμπάδες (τους αποκαλώ μπαρμπάδες γιατί τους νιώθω δικούς μου ανθρώπους. Γιατί ξέχασα να σας πω μια σημαντική λεπτομέρεια για το Μάννα! Το Μάρκασι είναι ένας από τους τόπους διαμονής των προπροπροπροπροπαπούδων μου!) αν υπάρχει άλλος δρόμος για τα Τρίκαλα. Μου είπαν πως θα βρω τον δρόμο που οδηγεί κατευθείαν στα Άνω Τρίκαλα αλλά δεν μου είπαν ότι είναι πιο μακριά και ότι ο δρόμος είναι σε χειρότερη κατάσταση από αυτόν που μόλις είχα ανέβει!

Οι μπαρμπάδες μου είπαν και για κάποιες πηγές που τις ονομάζουν "Πηγές Γκούρας" και ότι είναι πολύ όμορφα εκεί! Ξεκίνησα προς τα εκεί αλλά δεν τις βρήκα ποτέ τις πηγές εκτός αν εννοούσαν τη βρυσούλα που έβγαινε νερό! Μάλλον με περάσαν για Αθηναία (φταίνε και οι πινακίδες του αυτοκινήτου μου) και σου λέει αν δει το νεράκι να αναβλύζει θα ενθουσιαστεί! Δεν είμαι όμως Αθηναία και δεν ενθουσιάστηκα ιδιαίτερα όταν έπρεπε να κάνω όπισθεν γιατί ο δρόμος μπροστά μου οδηγούσε κατευθείαν στο ποταμάκι!

Αφού γύρισα πίσω, πήρα επιφυλακτικά τον δρόμο που θα με έβγαζε στα Άνω Τρίκαλα. Το πρώτο σύμπτωμα πανικού το έπαθα όταν έπρεπε να περάσω ένα mini ποταμάκι (έπρεπε να το περάσω γιατί ήταν αδύνατον για μένα να κάνω όπισθεν σε ανηφόρα!!!). Το δεύτερο σύμπτωμα πανικού ήρθε λίγα μέτρα παρακάτω όπου το μάτι μου έβλεπε μόνο χωματόδρομο! Ο Παναγιώτης κατέβηκε και είδε αν υπάρχει παρακάτω άσφαλτος και μόνο τότε συνέχισα!

Τελικά, η συγκεκριμένη διαδρομή μπορεί να ήταν χιλιομετρικά μεγαλύτερη αλλά ήταν πολύ όμορφη και χαίρομαι που την διέσχισα. Κατά έναν περίεργο τρόπο αισθάνθηκα πιο κοντά σε αυτούς τους ανθρώπους. Πέρασα μέσα από τα χωράφια τους τα οποία αποτελούνται κυρίως από μηλιές, αμπέλια, ελιές και υποθέτω και οπωρολαχανικά το καλοκαίρι (εξάλλου, υπάρχουν άφθονα νερά οπότε δεν νομίζω ότι θα αντιμετωπίζουν πρόβλημα λειψυδρίας!)

Κάτι άλλο σημαντικό που ξέχασα να γράψω είναι ότι το Μάννα φημίζεται για τα μήλα του! Μάλιστα κάποιοι υποστηρίζουν ότι έχει την πιο ποιοτική παραγωγή στην Ελλάδα. (Θέλω εδώ να σημειώσω ότι πράγματι τα μήλα του είναι πολύ ωραία και αν τα αγοράσει κάποιος κατά τη συγκομιδή τους μπορεί να τα κρατήσει στο ψυγείο του για μήνες! Το λέω από προσωπική εμπειρία. Φέτος ένας γνωστός μας, που αγοράζει μήλα από το Μάρκασι, μας είχε φέρει ένα τελαράκι το Σεπτέμβρη και επειδή δεν μπορέσαμε να τα φάμε όλα βάλαμε μερικά στο ψυγείο όπου τα ξεχάσαμε! Τελικά τα ανακάλυψα τα Χριστούγεννα και ήταν σαν να είχαν μόλις μαζευτεί!)

Και όσο αφήναμε πίσω μας το Μάννα τόσο πλησιάζαμε στα Άνω Τρίκαλα. Σε κάποιο σημείο του δρόμου, λίγο πριν τα Τρίκαλα, η καταπληκτική θέα της χιονισμένης κορυφής του όρους Κυλλήνη (Ζήρεια) από τη μια μεριά και του Κορινθιακού κόλπου από την άλλη σου δημιουργεί ένα αίσθημα πληρότητας.

Φτάνοντας στα Άνω Τρίκαλα το τοπίο άλλαξε. Ο τουρισμός έχει διεισδύσει καταλυτικά στα Τρίκαλα Κορινθίας και το παραδοσιακό πνεύμα των τριών χωριών χάνεται σιγά σιγά... Όλα κινούνται πια γύρω από τον τουρισμό. Τα σπίτια γίνονται πέτρινοι ξενώνες και κάθε Σαββατοκύριακο συρρέουν δεκάδες εκδρομείς για να απολαύσουν την ηρεμία του βουνού και την ομορφιά της φύσης. Εδώ υπήρχε ακόμα κόσμος μιας και η Κυριακή δεν είχε τελειώσει ακόμα. Πρότεινα να πιούμε καφέ στα Μεσαία Τρίκαλα αλλά ο Παναγιώτης αρνήθηκε κατηγορηματικά (γιατί έπρεπε να προλάβει να δει το δεύτερο ημίχρονο των αγώνων!!!), εγώ θύμωσα και αφού αλληλοκατηγορηθήκαμε, σταμάτησα να του μιλάω σε όλη τη διαδρομή της επιστροφής ενώ σκεφτόμουν τι ωραία είναι να γνωρίζεις τον τόπο σου και ποιος θα είναι ο επόμενος προορισμός μας.

Μαρία Δ.